تاریخ مصرف سرکه کامبوجا حداقل به 5000 سال قبل از میلاد می رسد زمانی که بابلی ها از آن به عنوان چاشنی و نگهدارنده استفاده می کردند.
خاصیت اسیدی آن (تا زمان توصیف اسید سولفوریک، قوی ترین اسید شناخته شده بود) به دلیل فعالیت ضد میکروبی آن استفاده از آن را به عنوان یک نگهدارنده تسهیل کرد.
این فعالیت ضد میکروبی تا سال 2000 قبل از میلاد برای التیام زخم ها و به عنوان یک ضد عفونی کننده عمومی مورد استفاده قرار گرفت و سرکه حتی برای درمان زخم ها در طول جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت.
با این حال در تولید نوشیدنی های مختلف تخمیر شده (مانند شراب و آبجو)، سرکه به یک محصول جانبی تبدیل شد.
رومی ها نیز از آن به عنوان نوشیدنی استفاده می کردند، زیرا برخی از شراب ها تا حدی به سرکه تبدیل می شدند. در واقع نام سرکه از اصطلاح شراب ترش در فرانسوی (“vin aigre”) گرفته شده است.
سرکه سیاه از چین یا “کوروسو” از ژاپن از برنج و سایر غلات (از جمله سورگوم، گندم و غیره) از طریق فرآیند استیفیکاسیون آهسته با فرآیند پیری برجسته و غلظت بعدی برای تولید محصولی متراکم و تیره به دست می آید.
این سرکه توسط تخمیر حالت جامد تولید می شود که در آن مخمرها و باکتری ها در غیاب آب رشد می کنند.
از آنجایی که کوروسو از برنج صیقل نشده تولید می شود، با سطوح بالاتری از اسیدهای آمینه و اسیدهای آلی مشخص می شود.
این سرکه ها حتی ممکن است به عنوان یک نوشیدنی بهداشتی در مقادیر کم در ژاپن مصرف شوند. با این حال استفاده مستقیم از سرکه به عنوان نوشیدنی نادر است.
ترکیب اصلی سرکه اسید استیک است که طعم ترش و عطر تند می دهد. محتوای اسید استیک سرکه های مختلف موجود در بازار جهانی معمولاً از چهار تا هفت درجه استیک متغیر است.
سایر ترکیبات جزئی سرکه شامل سایر اسیدهای آلی (مانند اسیدهای سیتریک، مالیک و لاکتیک)، استرها، الکل ها، ویتامین ها، نمک های معدنی، اسیدهای آمینه و همچنین ترکیباتی با خواص آنتی اکسیدانی (عمدتا پلی فنول ها) می باشد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.